Jedną z rodzin ssaków zamieszkujących środowisko wodne są delfinowate. Delfiny oceaniczne spotkać można w niemalże wszystkich słonych wodach. Ponadto wyróżnia się pokrewny gatunek – delfiny słodkowodne, które żyją w tropikalnych rzekach (Orinoko, Amazonka, La Plata, Ganges, Brahmaputra oraz Jangcy).
Anatomia delfinów
Delfiny mają średnio 5 metrów długości, wydłużona szczęka umożliwia sprawne lokalizowanie określonego miejsca. Delfiny często wynurzają się, by zaczerpnąć powietrza, pod wodą wytrzymują do 15 minut. Do perfekcji opanowały sztukę pływania. Mogą osiągać nawet 50 km/h. Zdarza się, że schodzą na spore głębokości – do 260 metrów.
Gatunki delfinów
Wyróżnia się klika gatunków zaliczanych do rodziny delfinowatych. Są to m.in.:
- orka najmniejsza, - delfin Russo, - delfin malajski, - delfin długonosy - orka karłowata.
Zwyczaje delfinów
Delfiny to ssaki drapieżne. Głównym pożywieniem tych zwierząt są ryby oceaniczne, jak np. makrele, śledzie, dorsze, ośmiornice, kałamarnice, ale jedzą również skorupiaki i robaki. Jednakże największych przedstawiciel delfinowatych, czyli orka, woli większe okazy – foki i pingwiny. Tym, co wyróżnia delfiny od innych ssaków jest zdolność wytwarzania ultradźwięków oraz umiejętność stosowania echolokacji. Niezbędny przy tym procesie jest tzw. melon, czyli zbiornik tłuszczowy na czole.
Tresowane delfiny
Delfiny to popularne zwierzęta pokazowe. Po oswojeniu i odpowiedniej tresurze, stanowią nie lada atrakcję wodnych parków rozrywki. Jednakże brak wystarczające przestrzeni i niska jakość wody, znacząco skracają życie delfinów. Średnio w delfinariach przebywają do dwóch lata, natomiast na wolność żyć mogą nawet 60. Ponadto delfiny chorować mogą na depresję lub choroby na tle nerwowym, ponieważ mają silnie wykształcony czynnik społeczny. Bardzo silnie odczuwają stratę najbliższych.
Człowiek i delfin
Pierwsze informacje na temat korelacji człowiek i delfinów pochodzą z około 2200 lat przed naszą erą, kiedy to na ścianach pojawiły się scenki z życia. W kolejnych okresach cywilizacji, delfiny wielokrotnie pojawiały się czy to w literaturze, czy jako symbol na monetach. Współcześnie przebywanie z delfinami traktuje się jako rodzaj terapii, zwanej delfinoterapią. Daje ona pozytywne efekty w przypadku zaburzeń psychosomatycznych. Zdarza się jednak, że delfiny zabijane są dla mięsa i tłuszczu. Walkę o zachowanie tego gatunku prowadzi wiele organizacji ekologicznych, a przede wszystkim Greenpeace.
Najczęściej na pokaz występują delfiny butlonose. Gatunek ten zaliczany jest do najliczniejszych, a jego osobniki należą do większych okazów. Charakterystyczne ubarwienie, czyli szara skóra, ciemniejsza na grzbiecie, a miała po stronie brzusznej, wyróżnia butlonosy od pozostały delfinów.
Inny gatunkiem, który można spotkać w Morzu Bałtykiem jest delfin zwyczajny. Osobnik o średnich gabarytach zamieszkuje niemalże wszystkie morza tropikalne i umiarkowane, w tym również polskie przybrzeża, choć w małym stopniu. Cechami charakterystycznymi tego gatunku jest długi dziób, czarny grzbiet i biały brzuch. Na boku zauważyć można plamę o różnym odcieniu - białym, błękitnym, jasnoszarym, kremowym lub żółtawo-brązowym.